Şiir yazmak üşengeçlerin işi mi 

yoksa çok çalışkanların mı?

bunu zaman gösterecek!

Her soru gibi bu da

Zamanı gelinceye dek

Yanıtını kendi içinde gizleyecek...

Peki ya şiir gibi yazmak?

İşte o Sheaksper’ın işi,

Bana düşmez

Benimkiler sadece esinti

Vermek için çırpındığımda alan,

almak için yalvardığımda veren olmazken

ses verdiğimde duyan, görüntü verdiğimde bakan yokken

yanında olmak için tutuştuğumda sen umursamazken

yanımda olmak için tutuştuğunda ben artık buna ihtiyaç duymazken

Sen, ihtiyacım olduğunda yokken, olmadığında varken,

tıpkı yalnız olmak istemediğinde kimsenin olmaması,

yalnız kalmak istediğinde de herkesin senle kalması gibi

herşeyim vermek istediğimde kimse hiç bir şeyimi değerli bulmazken

Artık ne ses ne görüntü de görüntü vermeyi bıraktığımda,

hiç bir şey vermek istemediğimde de her şeyim çok değerliyken

kalbim boşken?

sen yokken?

var olduğunu bildiren tek bir nefes bile yokken

yarın bu kadar belirsizken ve dün unutulmuşken,

sadece şu an varsa eğer,

Ben, şu an bir önceki andan başkayken,

sense bambaşkayken

sadece uyum içinse her şey

ve uyum artık yokken 

her yer kaosken

her şey kaosken

Ben bu boşlukta salınırken

çalan her nota beni biraz daha bu gerçeklikten kopartırken

her şey şu kısacık zamana sıkışıp kalmışken,

hiç bir umut ya da beklenti yokken

her yer belkilerle doluyken

tüm olacaklar yarınlara endeksliyken

gene de komik şeyler bulup bunlara gülebiliyorsak ne mutlu bizlere

Her şeye rağmen

Tüm dertlerine rağmen dans edebiliyorsan,

Tüm başarısızlıklarına rağmen umutların varsa, 

Tüm kederlerine rağmen gülümsemen dudaklarında hazırsa,

Hala yapabileceğin bir şeyler var demektir…

Ne mutlu sana!

Boş sayfa

Sana boş bir sayfa verdiler

Doldur dediler

Ne yaptın onunla bak bir hayatına

Eğer mutluysan çıkardığın sonuçla

Hepsi boşuna

Ve eğer hala boşluk varsa sayfanda

Ne mutlu sana

Bul eksik olanı ve doldur o zaman

İşte budur şans,

Budur lütuf

Anlasana!

ayak seslerini duymak için, geleceğini görmek için gözlerimi açık tutmam gerekmiyorsa

aksine kapatmak seni bana daha kolay getiryorsa,

bırak olsun ne oluyorsa diyebiliyorsak hala

Hatta bunu diyebilmek için bile konuşmaya gerek yoksa

işte o zaman buluşuruz o noktada

sadece bir nota, bir nokta, ne bir çizgi ne sonsuz bir daire sadece o anda ve onu kaçırmamak içinse tüm bu çaba 

ne gerek var telaşa?

ne dokunaklı, dokunmasak da

ne acı, acıtmasa da

ve ne komik, artık güldürmese de 

tüm tanımlamalar sıfırlandığında 

işte tam da o noktada 

ya her şey yeniden başlarsa?

o anlar ki sonsuzluğa giden yolda bir esintidir uyuma

her şey bunun için değil miydi sonuçta? 

hatırla!